Θρησκεία στο Κόσοβο
Η θρησκεία στο Κοσσυφοπέδιο χωρίζεται από το κράτος.[1] Το Σύνταγμα καθιερώνει το Κοσσυφοπέδιο [a] ως ένα κοσμικό κράτος, που είναι ουδέτερο σε θέματα θρησκευτικών πεποιθήσεων και όπου ο καθένας είναι ίσος ενώπιον του νόμου και εγγυάται την ελευθερία πίστης, συνείδησης και θρησκείας.[2][3]
Στατιστικά
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Θρησκεία | Πληθυσμός | % |
|---|---|---|
| Ισλάμ (κυρίως Σουνίτες ) | 1.663.412 | 97,4% |
| χριστιανισμός Καθολικοί Ορθόδοξοι |
64,275 38,438 25.837 |
1,6% 1,4% 1% |
| Άλλο (προσδιορίστε) | 1.188 | 0,1% |
| Καμία θρησκεία | 1.242 | 0,1% |
Δεν δηλώνεται
|
9,708 7,213 2.495 |
0,6% 0,4% 0,1% |
| Σύνολο | 1.739.825 | 100% |
Σύμφωνα με την Έκθεση Διεθνούς Θρησκευτικής Ελευθερίας του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ το 2007, «η τελευταία αξιόπιστη απογραφή πραγματοποιήθηκε τη δεκαετία του 1980» και έπρεπε να εκτιμηθούν τα θρησκευτικά δημογραφικά στοιχεία.[5] Η Έκθεση διαπίστωσε ότι το Ισλάμ ήταν η κυρίαρχη πίστη στο Κοσσυφοπέδιο, "το οποίο ισχυρίζονται οι περισσότεροι Αλβανικοί πληθυσμοί, οι Βοσνιακοί, οι Γκοράνοι και οι τουρκικές κοινότητες, καθώς και ορισμένες από τις κοινότητες Ρομά / Ασκάλι / Βαλκάνιοι Αιγύπτιοι" Περίπου 100.000-120.000 άνθρωποι ήταν Σέρβοι, και αυτοί ήταν σε μεγάλο βαθμό Σέρβοι Ορθόδοξοι. Περίπου το 3,4% των Αλβανών ήταν Καθολικοί, ενώ οι Προτεστάντες αποτελούσαν μια μειονότητα κάτω του 1%, υπήρχαν μόνο δύο γνωστές οικογένειες εβραϊκής καταγωγής και δεν υπήρχαν αξιόπιστα στοιχεία για τους άθεους. Είναι επίσης πιθανό ότι υπάρχουν ορισμένοι Ορθόδοξοι Αλβανοί στο Κοσσυφοπέδιο. Ωστόσο, με την τρέχουσα ένταση μεταξύ Κοσοβάρων και Σέρβων, μπορεί να αισθάνονται σαν να μην θέλουν να ταυτοποιηθούν ως Ανατολικοί Ορθόδοξοι, καθώς μπορεί να θεωρηθούν ως «Σέρβοι» λόγω της ανατολικής Ορθόδοξης κατάστασής τους. Επομένως, δεν εκπροσωπούνται στην απογραφή. Επιπλέον, η έκθεση ισχυρίστηκε ότι η θρησκεία δεν ήταν «σημαντικός παράγοντας στη δημόσια ζωή. Η θρησκευτική ρητορική απουσίαζε σε μεγάλο βαθμό από το δημόσιο λόγο σε μουσουλμανικές κοινότητες, η συμμετοχή στο τζαμί ήταν χαμηλή και οι δημόσιες εμφανίσεις συντηρητικών ισλαμικών ενδυμάτων και πολιτισμού ήταν ελάχιστες.
Σύμφωνα με τη μελέτη του Pew Research Center το 2015, το 2010 το Κοσσυφοπέδιο είχε 93,8% Μουσουλμάνους και 6,1% Χριστιανούς. Όλες οι άλλες θρησκευτικές ομάδες και οι άθρησκοι είχαν ποσοστό κατώτερο του 1%.[6]
Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Κοινωνική Έρευνα το 2012, ο πληθυσμός του Κοσσυφοπεδίου ήταν 88,0% Μουσουλμάνοι, 5,8% Καθολικοί, 2,9% Ανατολικοί Ορθόδοξοι και 2,9% μη θρησκευόμενοι.
Η απογραφή πληθυσμού του Κοσσυφοπεδίου το 2011 μποϊκοτάρεται σε μεγάλο βαθμό από τους Σέρβους του Κοσσυφοπεδίου (οι οποίοι κατά κύριο λόγο αναγνωρίζονται ως Σέρβοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί), ειδικά στο Βόρειο Κοσσυφοπέδιο,[7] αφήνοντας τον Σερβικό πληθυσμό υποεκπροσωπούμενο.[8] Άλλες θρησκευτικές κοινότητες, συμπεριλαμβανομένων των Ταρίκατ και των Προτεσταντών, αμφισβητούν επίσης τα στοιχεία της απογραφής. Οι προτεστάντες ηγέτες και όσοι δεν έχουν θρησκευτική ένωση δηλώνουν ότι ορισμένα μέλη των κοινοτήτων τους χαρακτηρίστηκαν λανθασμένα ως μουσουλμάνοι από απογραφείς.[9]
Τα αποτελέσματα της απογραφής του 2011 έδωσαν τις ακόλουθες θρησκευτικές σχέσεις με τον πληθυσμό, που περιλαμβάνονται στην απογραφή:[10]
Αυτά τα στοιχεία δεν αντιπροσωπεύουν μεμονωμένες αιρέσεις, που λειτουργούν στο Κοσσυφοπέδιο, όπως ο Σουφισμός ή ο Μπεκτασισμός, οι οποίες μερικές φορές κατατάσσονται γενικά στην κατηγορία "Ισλάμ".[11]
Ο Σερβικός πληθυσμός είναι σε μεγάλο βαθμό Ορθόδοξοι Σέρβοι, και συγκεντρώνεται κυρίως στο Βόρειο Κοσσυφοπέδιο, αν και υπάρχουν μερικοί θύλακες αλλού. Οι Καθολικές Αλβανικές κοινότητες συγκεντρώνονται ως επί το πλείστον στην Τζακόβα, στην Πρίζρεν, στην Κλίνα και σε μερικά χωριά κοντά στο Ιπέκιο και τη Βιτίνα (βλ. Λαραμάνοι). Οι Σλαβόφωνοι Καθολικοί συνήθως αποκαλούν τους εαυτούς τους Τζαντζέτσι ή Κροάτες του Κοσόβου. Σλαβόφωνοι Μουσουλμάνοι στο νότο του Κοσσυφοπεδίου είναι γνωστοί ως οι Γκοράνοι.
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Χριστιανισμός
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Χριστιανισμός πιθανότατα έφτασε στο Κοσσυφοπέδιο τον 5ο αιώνα καθώς η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία χωρίστηκε σταδιακά σε μια Ελληνική Ανατολή και Λατινική Δύση. Το Κοσσυφοπέδιο έγινε μέρος της πρώην, γνωστής ως Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, και έτσι έπεσε στη σφαίρα της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας με έδρα την Κωνσταντινούπολη.[12] Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, καθώς η βυζαντινή κυριαρχία στο Κοσσυφοπέδιο υποχώρησε στη Σερβική Αυτοκρατορία στις αρχές του 13ου αιώνα, υπήρχε μια Σερβόφωνη Ορθόδοξη χριστιανική πλειοψηφία, αλλά και μια Καθολική μειονότητα, που αποτελείτο από την Ιταλο-Δαλματική εμπορική τάξη από τη Ραγούσα, Γερμανούς μετανάστες από την Ουγγαρία και την Τρανσυλβανία, και πιθανότατα όλο τον ιθαγενή αλβανικό πληθυσμό
Σερβική Ορθοδοξία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η παρουσία Σέρβων Ορθόδοξων επισκόπων στο Λίπλτζαν και στο Πρίζρεν καταγράφηκε για πρώτη φορά τον 10ο αιώνα.[13] Το 1219, η Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία χωρίστηκε από την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία και οι Έλληνες επίσκοποι εκδιώχθηκαν από το Κοσσυφοπέδιο. Η Έδρα της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας μεταφέρθηκε από την Ζίτσα στη σημερινή Σερβία στο Ιπέκιο στο σημερινό Κοσσυφοπέδιο το 1252, καθιστώντας το έτσι το θρησκευτικό και πολιτιστικό κέντρο της Σερβικής Ορθοδοξίας. Το 1346, ο αρχιεπίσκοπος του Ιπεκίου ανέλαβε τον τίτλο του πατριάρχη.
Καθολικισμός και κρυπτοκαθολικοί
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Κοσσυφοπέδιο κατακτήθηκε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία μαζί με τα υπόλοιπα της Σερβικής Αυτοκρατορίας την περίοδο μετά τη Μάχη του Κοσσυφοπεδίου (1389). Παρόλο που οι Οθωμανοί δεν ανάγκασαν τον Καθολικό και Ανατολικό Ορθόδοξο χριστιανικό πληθυσμό να μετατραπεί σε Ισλάμ, υπήρχε έντονη κοινωνική πίεση (όπως ότι δεν χρειαζόταν να πληρώσουν το Τζίζια), καθώς και πολιτική σκοπιμότητα να το πράξουν, κάτι που οι Αλβανοί έκαναν σε πολύ μεγαλύτερο αριθμό (συμπεριλαμβανομένης ολόκληρης της αριστοκρατίας) παρά οι Σέρβοι, οι Έλληνες και άλλοι στην περιοχή.[14] Πολλοί Καθολικοί Αλβανοί μεταστράφηκαν στο Ισλάμ τον 17ο και 18ο αιώνα, παρά τις προσπάθειες των καθολικών κληρικών να τους σταματήσουν. Κατά τη διάρκεια του Concilium Albanicum, μια συνάντηση Αλβανών επισκόπων το 1703, εκδόθηκε αυστηρή καταδίκη της μεταστροφής - ειδικά για ευκαιριακούς λόγους όπως η αποφυγή της τζίζια (jizya). Ενώ πολλοί από αυτούς τους προσήλυτους έμειναν κρυπτοκαθολικοί σε κάποιο βαθμό, συχνά βοηθούμενοι από πραγματιστές κατώτερους κληρικούς, ο ανώτερος καθολικός κληρικός τους διέταξε να τους αρνηθούν τα μυστήρια για την αίρεσή τους.[15] Οι προσπάθειες να μεταστραφεί η κοινότητα των Λαραμάνων της Λετνίτσα στον καθολικισμό άρχισαν το 1837, αλλά η προσπάθεια καταπνίγηκε βίαια - ο τοπικός Οθωμανός κυβερνήτης έβαλε Λαραμάνους στη φυλακή. [16] Αφού η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατάργησε τη θανατική ποινή για την αποστασία από το Ισλάμ με το Διάταγμα της Ανεκτικότητας το 1844, αρκετές ομάδες κρυπτοκαθολικών στα Πρίζρεν, Ιπέκιο και Τζακόβα αναγνωρίστηκαν ως Καθολικοί από τον Οθωμανό Μεγάλο Βεζίρη το 1845. Όταν οι Λαραμάνοι της Λετνίτσα ζήτησαν από τον κυβερνήτη και τον δικαστή του Γκνίλαν να τους αναγνωρίσει ως Καθολικούς, ωστόσο, τους αρνήθηκαν και στη συνέχεια φυλακίστηκαν και στη συνέχεια απελάθηκαν στην Ανατολία [17] από όπου επέστρεψαν το Νοέμβριο του 1848 μετά από διπλωματική παρέμβαση. [18] Το 1856, μια περαιτέρω μεταρρύθμιση του Τανζιμάτ βελτίωσε την κατάσταση και δεν αναφέρθηκε περαιτέρω σοβαρή κατάχρηση. [19] Το μεγαλύτερο μέρος των προσηλύτων Λαραμάνων, σχεδόν αποκλειστικά νεογέννητων, πραγματοποιήθηκε μεταξύ 1872 και 1924. [20]
Ισλάμ
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά τη νίκη στη Μάχη του Κοσσυφοπεδίου (1389), η Οθωμανική Αυτοκρατορία επέβαλε ισλαμικό κανόνα στην περιοχή. Η μεταστροφή δεν ήταν υποχρεωτική, αλλά είχε πολλά οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά οφέλη. Μέχρι τον δέκατο έκτο αιώνα, ο βαθμός εξισλαμισμού στο Κοσσυφοπέδιο ήταν ελάχιστος και περιοριζόταν σε μεγάλο βαθμό σε αστικά κέντρα. Ο ρυθμός των μεταστροφών στο Ισλάμ αυξήθηκε σημαντικά μόνο κατά το δεύτερο μισό του δέκατου έκτου αιώνα, πιθανώς επειδή οι προσήλυτοι εξαιρέθηκαν από το Τζίζια (cizje), έναν φόρο που επιβάλλεται μόνο στους μη μουσουλμάνους.[21] Μέχρι το 1634, η πλειοψηφία των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου είχε μετατραπεί σε Ισλάμ, αν και μια μειονότητα παρέμεινε Καθολική.[22] Εκτός από τους Αλβανούς, και τους κυβερνώντες Τούρκους, που εγκαταστάθηκαν στο Κοσσυφοπέδιο, οι Ρομά και μέρος του σλαβόφωνου πληθυσμού (αργότερα αποκαλούμενοι Βόσνιοι και / ή Γκοράνι, για να τους ξεχωρίσουν από τους Ορθόδοξους Σέρβους) έγιναν επίσης Μουσουλμάνοι, ως επί το πλείστον οι περισσότεροι από αυτούς Σουνίτες, αν και υπάρχει μια μικρή μειονότητα Σιιτών Μουσουλμάνων, που δημιουργήθηκε στην ύπαιθρο. Μέχρι το τέλος του 17ου αιώνα, ο ισλαμικός πληθυσμός άρχισε να ξεπερνά τους Χριστιανούς.
Σημειώσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ^ Το Κοσσυφοπέδιο αποτελεί αντικείμενο εδαφικής διαμάχης μεταξύ της Δημοκρατίας του Κοσσυφοπεδίου και της Δημοκρατίας της Σερβίας. Η Δημοκρατία του Κοσσυφοπεδίου κήρυξε μονομερώς την ανεξαρτησία της στις 17 Φεβρουαρίου 2008, αλλά η Σερβία εξακολουθεί να την διεκδικεί ως μέρος της δικής της κυριαρχικής επικράτειας. Οι δύο κυβερνήσεις άρχισαν να εξομαλύνουν τις σχέσεις τους το 2013, στο πλαίσιο της συμφωνίας των Βρυξελλών. Το Κοσσυφοπέδιο έχει λάβει επίσημη αναγνώριση ως ανεξάρτητο κράτος από 98 από τα 193 κράτη μέλη των Ηνωμένων Εθνών.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ «Kosovo». Freedom of Thought Report 2017. International Humanist and Ethical Union. 4 Δεκεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 2017.
- ↑ Jr, Henry H. Perritt (28 Σεπτεμβρίου 2009). The Road to Independence for Kosovo: A Chronicle of the Ahtisaari Plan. Cambridge University Press. ISBN 9781139479431.
- ↑ Naamat, Talia· Porat, Dina (19 Ιουλίου 2012). Legislating for Equality: A Multinational Collection of Non-Discrimination Norms. Volume I: Europe. Martinus Nijhoff Publishers. ISBN 978-9004226128.
- ↑ «Kosovo Population and Housing Census 2011 - Final Results: Quality Report». unstats.un.org. United Nations Statistics Division. 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Νοεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 2017.
- ↑ «Serbia (includes Kosovo)». International Religious Freedom Report 2017. U.S. Department of State. 2007. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2017.
- ↑ «Religions in Kosovo». Global Religious Futures Project. Pew-Templeton. 2 Απριλίου 2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Ιουλίου 2018. Ανακτήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 2017.
- ↑ Petrit Collaku (29 March 2011). «Kosovo Census to Start Without the North». Balkan Insight. http://www.balkaninsight.com/en/article/kosovo-census-starts-without-northern-kosovo. Ανακτήθηκε στις 17 December 2017.
- ↑ Perparim Isufi (14 September 2017). «Kosovo Police Stop 'Illegal' Serb Census Attempts». Balkan Insight. http://www.balkaninsight.com/en/article/kosovo-police-stop-illegal-serb-census-attempts-09-14-2017. Ανακτήθηκε στις 17 December 2017.
- ↑ «KOSOVO 2017 INTERNATIONAL RELIGIOUS FREEDOM REPORT» (PDF). σελ. 2. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 29 Μαΐου 2018.
- ↑ «Kosovo Population and Housing Census 2011 - Final Results: Quality Report». unstats.un.org. United Nations Statistics Division. 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Νοεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 2017.
- ↑ «The influence of Sufi Islam in the Balkans». Euobserver.com. Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2017.
- ↑ Elsie (2015), p. 60–61.
- ↑ Robert Elsie (15 Νοεμβρίου 2015). Historical Dictionary of Kosovo. Scarecrow Press. σελ. 207. ISBN 9780810874831.
- ↑ Encarta-encyclopedie Winkler Prins (1993–2002) s.v. "Albanië. §6. Geschiedenis". Microsoft Corporation/Het Spectrum.
- ↑ Duijzings, Ger (2000). Religion and the Politics of Identity in Kosovo. C. Hurst & Co. Publishers. σελίδες 86–99. ISBN 978-1-85065-431-5.
- ↑ Duijzings 2000, σελ. 92.
- ↑ Duijzings 2000, σελ. 93.
- ↑ Duijzings 2000, σελ. 94.
- ↑ Duijzings 2000, σελ. 96.
- ↑ Duijzings 2000, σελ. 99.
- ↑ Malcolm, Noel, Kosovo: A Short History, pp. 105-108
- ↑ Elsie (2015), p. 130.